W skardze konstytucyjnej pana Adama Ś. sporządzonej 22 lipca 1998 r., zarzucono, iż postanowienia Prokuratora Rejonowego W.-Ś.
naruszają art. 40, 255 i 256 kodeksu postępowania karnego.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 10 sierpnia 1998 r. pełnomocnik skarżącego został wezwany do uzupełnienia
braków formalnych skargi konstytucyjnej, w szczególności przez podanie daty doręczenia skarżącemu wskazanych w skardze postanowień
Prokuratora Rejonowego W.-Ś. i dołączenie tych postanowień. Ponadto wezwano pełnomocnika skarżącego do dokładnego określenia
przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, którym skarżący zarzuca niezgodność z konstytucją oraz wskazania, jakie konstytucyjne
prawa lub wolności, i w jaki sposób, zdaniem skarżącego, zostały naruszone poprzez zastosowanie zaskarżonych przepisów. W
odpowiedzi na to wezwanie pełnomocnik skarżącego wniósł do Trybunału pismo procesowe z 25 sierpnia 1998 r., w którym – mimo
wyraźnego wskazania w zarządzeniu sędziego – nie uczynił przedmiotem zaskarżenia przepisów ustawy lub aktu normatywnego,
tym samym przedstawiona skarga nie spełnia wymogu określonego w art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale
Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643). W piśmie tym pełnomocnik skarżącego nie podał również daty doręczenia skarżącemu
wskazanych w skardze postanowień, natomiast powołał się na datę ustanowienia go pełnomocnikiem z urzędu.
Z ustaleń Trybunału Konstytucyjnego dokonanych w Prokuraturze Rejonowej oraz Prokuraturze Wojewódzkiej w W. wynika, iż postanowienie
Prokuratora Rejonowego oraz postanowienie Prokuratora Wojewódzkiego zostały wysłane Adamowi Ś. w 1992 roku.
Badając niniejszą sprawę Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:
Na wstępie trzeba przede wszystkim stwierdzić, że skarga konstytucyjna nieznana poprzednio obowiązującemu systemowi prawnemu,
została ustanowiona w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r., która weszła w życie po upływie 3
miesięcy od daty jej ogłoszenia, tj. 17 października 1997 r. (art. 243). Skarga konstytucyjna ma charakter nadzwyczajny
i subsydiarny. Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej skarga konstytucyjna może być wniesiona jedynie
w sprawach, w których sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o konstytucyjnych wolnościach lub prawach
albo o obowiązkach skarżącego, stosując ustawę lub inny akt normatywny, który zdaniem skarżącego jest niezgodny z konstytucją.
Samo zaś wszczęcie przed Trybunałem Konstytucyjnym postępowania w trybie skargi konstytucyjnej jest sformalizowane, wymaga
spełnienia warunków wymienionych w ustawie z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643). Do warunków
takich ustawa w art. 46 – 48 zalicza w szczególności: a) wniesienie jej po wyczerpaniu toku instancyjnego, b) w ciągu dwóch
miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia, c) wskazanie
przez skarżącego, jakie konstytucyjne wolności lub prawa, i w jaki sposób zostały naruszone na skutek zastosowania aktu normatywnego,
którego zgodność z konstytucją kwestionuje skarżący.
W tych warunkach skarga konstytucyjna może być kierowana do Trybunału Konstytucyjnego jedynie w tej sprawie, w której po spełnieniu
wyżej wymienionych przesłanek – po wyczerpaniu toku instancyjnego – skarżącemu po 17 sierpnia 1997 r. został doręczony prawomocny
wyrok, ostateczna decyzja lub inne ostateczne rozstrzygnięcie.
W rozpatrywanej sprawie postanowienia Prokuratora Rejonowego i Wojewódzkiego zostały skarżącemu doręczone w 1992 r., natomiast
skarga konstytucyjna została wniesiona do Trybunału 27 lipca 1998 r., a więc jest bezsporne, że doszło do przekroczenia dwumiesięcznego
terminu określonego w art. 46 ust. 1 wyżej powołanej ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Ponadto, skarżący pomimo wezwania
do dokładnego określenia przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, którym zarzuca niezgodność z konstytucją oraz wskazania,
jakie konstytucyjne prawa lub wolności i w jaki sposób, jego zdaniem, zostały naruszone przez zastosowanie zaskarżonych przepisów,
pełnomocnik skarżącego nie uczynił tego. Na bieg terminu nie miał wpływu fakt ustanowienia pełnomocnika do sporządzenia skargi
konstytucyjnej przez Sąd Rejonowy dla W.-P. postanowieniem z 13 maja 1998 r. i wyznaczenie przez ORA w W. 1 lipca 1998 r.,
zdarzenia te bowiem miały miejsce już po upływie wskazanego dwumiesięcznego terminu.
W tym stanie rzeczy należy uznać, iż skarga konstytucyjna nie spełnia określonych w art. 46 ust. 1 oraz w art. 47 ust. 1 pkt
1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym warunków do jej merytorycznego rozpoznania i dlatego postanowiono
jak na wstępie.