Proszę czekać trwa pobieranie danych
Rodzaj orzeczenia Postanowienie na zażalenie
Data 23 lutego 1999
Miejsce publikacji
OTK ZU 3/1999, poz. 50
Skład
Pobierz orzeczenie w formacie doc

Pobierz [15 KB]
Postanowienie z dnia 23 lutego 1999 r. sygn. akt Ts 104/98
sprawozdawca: Janusz Trzciński
przewodnicząca: Jadwiga Skórzewska-Łosiak
Komparycja
Tenor
postanawia
Uzasadnienie
- uzasadnienie prawne
Rodzaj orzeczenia Postanowienie na zażalenie
Data 23 lutego 1999
Miejsce publikacji
OTK ZU 3/1999, poz. 50
Skład
POSTANOWIENIE
z dnia 23 lutego 1999 r.
Sygn. akt Ts 104/98

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Teresa Dębowska-Romanowska
Jadwiga Skórzewska-Łosiak - przewodnicząca
Janusz Trzciński - sprawozdawca,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 23 grudnia 1998 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Bogusława B.,
postanawia:
pozostawić zażalenie bez rozpoznania.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej z 9 lipca 1998 r., złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 15 lipca 1998 r., skarżący zarzuca naruszenie swych konstytucyjnych praw przez zastosowanie jako podstawy wydania przez Urząd Skarbowy w O.Ś. decyzji z 16 kwietnia 1998 r., pisma Ministerstwa Finansów - Departamentu Podatków Bezpośrednich i Opłat z 14 stycznia 1997 r. zawierającego interpretację przepisów podatkowych skierowaną do izb skarbowych. Zdaniem skarżącego, wyżej wymienione pismo Ministra Finansów jest aktem normatywnym w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP. Skarżący wywodzi, że wskazane pismo było podstawą wydania przytoczonej decyzji z 16 kwietnia 1998 r., która nałożyła na skarżącego obowiązek podatkowy. Zdaniem skarżącego, obowiązek ten został określony w oparciu o akt nie będący źródłem prawa powszechnie obowiązującego, ponadto w sposób niezgodny z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Skarżący oświadczył, iż nie składał odwołania od wskazanej decyzji, gdyż jego zdaniem dalsza droga odwoławcza byłaby bezskuteczna, a ponadto decyzja nie zawierała pouczenia co do trybu odwoławczego.
Zgodnie z informacją zawartą w piśmie Urzędu Skarbowego w O.Ś. z 16 grudnia 1998 r., będącego odpowiedzią na zapytanie Trybunału Konstytucyjnego z 10 grudnia 1998 r., decyzja Urzędu Skarbowego z 16 kwietnia 1998 r. skierowana do Bogusława B. nie zawierała pouczenia co do trybu odwoławczego. Jednakże Urząd Skarbowy w O.Ś. wydał 30 kwietnia 1998 r. decyzję uzupełniającą do decyzji z 16 kwietnia 1998 r., w której zawarł takie pouczenie. Odbiór decyzji uzupełniającej skarżący potwierdził 5 maja 1998 roku.
Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 23 grudnia 1998 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej wskazując, iż skarżący nie wykorzystał skutecznie wszystkich przysługujących mu środków ochrony jego konstytucyjnych praw i w związku z tym nie wyczerpał toku instancyjnego, w szczególności nie złożył odwołania od decyzji Urzędu Skarbowego w O.Ś.
Na postanowienie to skarżący złożył zażalenie 31 grudnia 1998 roku.
Zażalenie skarżącego nie mogło zostać merytorycznie rozpoznane przez Trybunał Konstytucyjny. Zgodnie z art. 48 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, skarga konstytucyjna musi zostać sporządzona przez adwokata lub radcę prawnego. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego wymóg ten rozciąga się także na zażalenie na postanowienia Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, wydane po przeprowadzeniu wstępnego jej rozpoznania na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym. Funkcją tego postępowania jest weryfikacja przedłożonej skargi konstytucyjnej w świetle wymagań formalnych oraz dopuszczalności jej merytorycznego rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny. Ze względu na nadzwyczajny charakter tego środka, jako instrumentu obrony praw i wolności konstytucyjnych, a także w celu prawidłowego sformułowania skargi konstytucyjnej i ograniczeniem spraw, w których skarga ta byłaby środkiem przedwczesnym, zbędnym lub niedopuszczalnym z punktu widzenia ochrony interesów osób skargę taką składających, ustawodawca wprowadził obowiązek sporządzenia skargi przez osobę posiadającą kwalifikowaną wiedzę prawniczą. Z istoty więc rozpoznania wstępnego wynika, iż obowiązek zastępstwa procesowego w zakresie sporządzenia skargi rozciągać się musi także na czynności mające doprowadzić do weryfikacji orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego, zapadających w tej fazie rozpoznawania skargi konstytucyjnej. Odnosi się to w szczególności do sporządzenia zażalenia na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Możliwość samodzielnego kwestionowania przez skarżącego ustaleń poczynionych przez Trybunał Konstytucyjny, a odnoszących się do spełnienia przez skargę konstytucyjną wymogów formalnych podważa istotę i cel wprowadzonego w art. 48 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym obowiązku sporządzenia skargi konstytucyjnej przez adwokata lub radcę prawnego. Tak bowiem, jak niezbędna jest kwalifikowana wiedza prawnicza w fazie przygotowywania skargi konstytucyjnej, tak tym bardziej kwalifikacje takie niezbędne są dla sformułowania zarzutów wobec postanowienia o odmowie nadania jej dalszego biegu, zawierającego ocenę spełnienia przez skargę konstytucyjną owych wymagań formalnych.
Trybunał Konstytucyjny podtrzymuje w tym względzie poglądy wyrażone w swych postanowieniach z 24 lutego 1998 r., sygn. Ts 19/97, opublikowanym w OTK ZU Nr 2(17), poz. 24 oraz z 2 kwietnia 1998 r., sygn. Ts 15/98, opublikowanym w OTK ZU Nr 3(18), poz. 44.
Z uwagi więc na to, iż zażalenie z 31 grudnia 1998 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 23 grudnia 1998 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej nie zostało sporządzone przez adwokata lub radcę prawnego, nie mogło być przedmiotem merytorycznego rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny.
Twoja sesja wygasła!
Twoja sesja wygasła
musisz odświeżyć stronę klikając na przycisk poniżej