W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 11 maja 2007 r. skarżąca zarzuciła, że art. 3989 § 2 zdanie drugie ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) w zakresie, w jakim przepis ten narusza powszechne prawo do dochodzenia naruszonych praw i wolności, jest niezgodny z art. 2 w związku z art. 45 ust. 1 i art. 31 ust. 3 (błędnie określonym w skardze jako art. 33 ust. 3 Konstytucji) oraz art. 77 ust. 2 Konstytucji.

Zdaniem skarżącej, zaskarżony przepis pozbawia ją prawa do rzetelnego i sprawiedliwego rozpatrzenia sprawy, bowiem nie nakłada na Sąd Najwyższy obowiązku pisemnego uzasadnienia postanowienia o odmowie przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

Skarga konstytucyjna została wniesiona na podstawie następującego stanu faktycznego. Dnia 10 czerwca 2005 r. Bronisława Zając wniosła o stwierdzenie nabycia spadku po zmarłej matce. Postanowieniem z 18 października 2005 r. (sygn. akt I Ns 327/05) Sąd Rejonowy w Biłgoraju rozstrzygnął o podziale spadku po zmarłej. Od powyższego postanowienia skarżąca złożyła apelację, którą Sąd Okręgowy w Zamościu postanowieniem z 8 lutego 2006 r. (sygn. akt I Ca 28/06) oddalił. W konsekwencji tego skarżąca wywiodła skargę kasacyjną, zarzucając naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 1059 k.c. w brzmieniu obowiązującym w chwili otwarcia spadku (tj. 30 grudnia 1978 r.) oraz naruszenie przepisów prawa procesowego tj. art. 328 § 2 k.p.c. Równocześnie skarżąca na podstawie art. 3984 § 1 pkt 3 k.p.c wniosła o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania. W uzasadnieniu podała, że w niniejszej sprawie zachodzą okoliczności z art. 3989 § 1 pkt 2 k.p.c, tzn. zachodzi potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości.

Sąd Okręgowy w Zamościu postanowieniem z 19 maja 2006 r. (sygn. akt Ca I 28/06) odrzucił skargę kasacyjną skarżącej przyjmując, że skarga nie zawiera uzasadnienia wniosku o jej przyjęcie do rozpoznania, odpowiadającego wymaganiom ustawowym. W zażaleniu na to postanowienie skarżąca zarzuciła naruszenie art. 3986 § 2 k.p.c i wniosła o uchylenie tego postanowienia. Sąd Najwyższy postanowieniem z 14 września 2006 r. (sygn. akt III CZ 53/06) uchylił zaskarżone postanowienie Sądu Okręgowego w Zamościu.

Postanowieniem z 8 lutego 2007 r. (sygn. akt III CSK 463/06), doręczonym skarżącej 19 lutego 2007 r., Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej Bronisławy Zając do rozpoznania.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 36 ust. 1 w związku z art. 49 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym skarga konstytucyjna podlega wstępnemu rozpoznaniu, które obejmuje także ocenę przesłanek dopuszczalności jej merytorycznego rozpoznania. Przesłanki te nie są spełnione wówczas, gdy w sprawie będącej przedmiotem rozpoznania wstępnego zachodzi jedna z podstaw umorzenia postępowania przez Trybunałem Konstytucyjnym określonych w art. 39 cytowanej ustawy, w szczególności zaś, gdy wydanie merytorycznego orzeczenia jest zbędne.

Taki przypadek zachodzi w niniejszej sprawie, bowiem regulacje prawne będące przedmiotem zaskarżenia, były już oceniane przez Trybunał Konstytucyjny, który wyrokiem z 30 maja 2007 r. (SK 68/06, OTK ZU nr 6/A/2007, poz. 53) uznał, iż art. 3989 § 2 zdanie drugie ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) jest niezgodny z art. 45 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 i art. 2 oraz nie jest niezgodny z art. 77 ust. 2 Konstytucji.

Sentencja tego orzeczenia została opublikowana w Dzienniku Ustaw Nr 106, poz. 731. W tym stanie rzeczy ponowne rozstrzyganie o zarzutach, które pokrywają się z tymi, podniesionymi w sprawie SK 68/06 jest niedopuszczalne.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, należało orzec jak w sentencji.