W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 13 maja 2004 r. zakwestionowano zgodność art. 133 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118 ze zm.) z art. 77 ust. 1 Konstytucji. W odpowiedzi na wniosek skarżącego domagającego się wyrównania zaniżonej emerytury za okres 10 lat, od 1 czerwca 2002 r. wstecz, Zakład Ubezpieczeń Społecznych decyzją z 11 września 2002 r. (nr E 3118235/01) podwyższył emeryturę za okres 3 lat, a w pozostałej części oddalił żądanie. Podstawę normatywną rozstrzygnięcia ZUS stanowił zaskarżony przepis, który zezwala na wyrównanie zaniżonych świadczeń z ubezpieczenia społecznego za okres nie dłuższy niż trzy lata liczone od miesiąca, w którym powstało prawo do świadczenia lub jego podwyższenia. Niekonstytucyjność wskazanego ograniczenia wiąże skarżący z tym, że zgodnie z przepisami kodeksu cywilnego termin przedawnienia roszczenia majątkowego związanego z popełnieniem przestępstwa wynosi 10 lat. Zaniżenie emerytury skarżącemu stanowiło zaś, w jego ocenie, konsekwencję popełnienia przez pracownika ZUS wykroczenia z ustawy o pracownikach państwowych i występku z kodeksu karnego. Ponadto skarżący wskazuje, że każdy ma prawo domagania się wynagrodzenia za szkodę poniesioną na skutek niezgodnego z prawem działania organu władzy publicznej (art. 77 ust. 1 Konstytucji), zwłaszcza że organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa (art. 7 Konstytucji).

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 29 czerwca 2004 r. wezwano skarżącego do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej przez m.in. dokładne określenie, które z przysługujących skarżącemu konstytucyjnych praw lub wolności o charakterze podmiotowym zostało naruszone na skutek wydania wskazanego w skardze rozstrzygnięcia, oraz określenie sposobu tego naruszenia, a także wskazanie, czy od decyzji ZUS została wyczerpana droga prawna, oraz nadesłanie rozstrzygnięć wskazujących na wyczerpanie tej drogi prawnej wraz z podaniem daty ich doręczenia.

W ustawowym terminie 7 dni skarżący nie usunął wskazanych braków skargi konstytucyjnej. Należy nadto stwierdzić, że do Trybunału Konstytucyjnego nie wpłynęło, mimo skutecznego doręczenia skarżącemu 6 lipca 2004 r. zarządzenia sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 29 czerwca 2004 r., żadne pismo pełnomocnika. Zaznaczyć przy tym należy, że jako uzupełnienie braków nie może zostać potraktowane pismo skarżącego z 8 czerwca 2004 r., które wpłynęło do Trybunału Konstytucyjnego 5 lipca 2004 r., stanowiące, w ocenie skarżącego, doprecyzowanie skargi, jednakże nie niwelujące jej braków wskazanych w zarządzeniu sędziego Trybunału Konstytucyjnego.

W tym stanie rzeczy jest oczywiste, że w wyznaczonym terminie nie zostały usunięte braki formalne skargi konstytucyjnej o sygn. Ts 103/04 i z tego względu na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.