W skardze konstytucyjnej zarzucono, że art. 15 ust. 4 ustawy z dnia 13 października 1995 r. – Prawo łowieckie (Dz. U. z 2002 r. Nr 42, poz. 372 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym do dnia wejścia w życie ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o zmianie ustawy – Prawo łowieckie (Dz. U. Nr 172, poz. 1802) jest niezgodny z art. 2, art. 7, art. 31 ust. 1 i art. 92 Konstytucji.

Skarga wniesiona została w związku ze sprawą, w której skarżący został prawomocnie skazany przez Sąd Rejonowy w Koszalinie za przestępstwa przewidziane w art. 53 pkt 5 i 6 ustawy – Prawo łowieckie oraz za przestępstwo przewidziane w art. 263 § 1 i 2 kodeksu karnego (dalej: k.k.) na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 lat. Zawieszając wykonanie kary pozbawienia wolności, Sąd na podstawie art. 72 § 2 k.k. zasądził od skarżącego tytułem naprawienia szkody kwotę 8 000 złotych, w terminie 1 roku od uprawomocnienia się wyroku. Orzeczenie to zostało utrzymane w mocy przez Sąd Okręgowy w Koszalinie wyrokiem z 19 października 2004 r.

Ustalając wysokość odszkodowania sądy obu instancji kierowały się przepisami rozporządzenia Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 17 marca 1997 r. w sprawie wysokości ekwiwalentu za zwierzynę bezprawnie pozyskaną (Dz. U. Nr 30, poz. 170; dalej: rozporządzenie). Rozporządzenie to wydane było na podstawie upoważnienia ustawowego zawartego w kwestionowanym art. 15 ust. 4 ustawy – Prawo łowieckie.

Skarżący zarzucił, że art. 15 ust. 4 ustawy nie zawiera wymaganych przez art. 92 Konstytucji wytycznych i przez to narusza jego konstytucyjne prawo podmiotowe szeroko rozumiane jako prawo do porządku prawnego, ujęte w art. 2, art. 7 i art. 32 Konstytucji. Usuwając braki formalne skargi skarżący rozszerzył argumentacje i wskazał na naruszenie prawa do sprawiedliwego rozpatrzenia sprawy oraz jako wzorzec konstytucyjny dodatkowo przywołał art. 45 Konstytucji. Uczynił to jednak po upływie terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, z 2000 r. Nr 48, poz. 552 i Nr 53, poz. 638, z 2001 r. Nr 98, poz. 1070 oraz z 2005 r. Nr 169, poz. 1417; dalej: ustawa o TK). Skarżący podniósł również, że kwestionowany art. 15 ust. 4 ustawy został zmieniony ustawą z dnia 17 czerwca 2004 r. o zmianie ustawy – Prawo łowieckie (Dz. U. Nr 172, poz. 1802) i obecnie zawiera wymagane wytyczne.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skarga konstytucyjna jest środkiem ochrony konstytucyjnych wolności lub praw, służącym eliminowaniu z systemu prawnego przepisów ustaw lub innych aktów normatywnych, stanowiących podstawę ostatecznego orzeczenia sądu lub organu administracji publicznej, naruszającego konstytucyjne wolności i prawa.

Skarga aby mogła być rozpoznana musi odpowiadać warunkom określonym w art. 79 Konstytucji i sprecyzowanym w art. 47 ustawy o TK.

Trybunał Konstytucyjny niejednokrotnie zwracał uwagę, że przepisy nie przewidują terminu ograniczającego możliwość badania warunków dopuszczalności skargi. Trybunał w obecnym składzie podziela stanowisko, że na każdym etapie postępowania konieczne jest kontrolowanie, czy nie zachodzi któraś z ujemnych przesłanek wydania wyroku, skutkujących obligatoryjnym umorzeniem postępowania (por. postanowienia TK: z 21 października 2003 r., sygn. SK 41/02, OTK ZU nr 8/A/2003, poz. 89; z 6 lipca 2004 r., sygn. SK 47/03, OTK ZU nr 7/A/2004, poz. 74 i cytowane tam orzecznictwo).

Przedmiotem skargi konstytucyjnej może być przepis aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o konstytucyjnych prawach lub obowiązkach skarżącego. Kwestionowany w skardze przepis musi stanowić normatywną podstawę ostatecznego orzeczenia wydanego w sprawie skarżącego (por. postanowienia TK: z 5 stycznia 2001 r., sygn. Ts 83/00, OTK ZU nr 4/2001, poz. 91; z 18 kwietnia 2005 r., sygn. Ts 176/04, OTK ZU nr 3/B/2005, poz. 134).

Podstawą normatywną orzeczenia o zasądzeniu od skarżącego kwoty 8 000 zł tytułem naprawienia szkody był – jak wynika z sentencji i uzasadnienia wyroku Sądu Rejonowego w Koszalinie – co do zasady art. 72 § 2 k.k., a co do wysokości kwoty § 1 rozporządzenia w brzmieniu wówczas obowiązującym.

Skarżący natomiast uczynił przedmiotem skargi konstytucyjnej art. 15 ust. 4 ustawy – Prawo łowieckie zawierający delegację ustawową do wydania rozporządzenia. Przepis ten nie był podstawą prawną orzeczenia w sprawie skarżącego, a zawarta w nim regulacja nie dotyczyła praw i obowiązków skarżącego. Kwestionowany przepis stanowił podstawę prawną do wydania innego aktu normatywnego, który dopiero mógł stanowić podstawę orzeczenia w sprawie skarżącego.

Zgodność z Konstytucją takiego przepisu ustawy, który nie stanowi bezpośredniej podstawy do wydawania aktów stosowania prawa, a jedynie daje podstawę do wydania innego aktu normatywnego, w zasadzie nie może być kontrolowana w trybie skargi konstytucyjnej.

Z powyższych względów postępowanie należało umorzyć ze względu na niedopuszczalność wydania orzeczenia.