W skardze konstytucyjnej z 30 grudnia 2014 r. (data nadania) B.Ś. (dalej: skarżący) zakwestionował zgodność 1) art. 8 ust. 2 i art. 46 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze (Dz. U. z 2011 r. Nr 270, poz. 1599, ze zm.; dalej: ustawa o prokuraturze) z art. 66 w związku art. 47, art. 24, art. 31 oraz art. 92 ust. 2 Konstytucji, a ponadto 2) art. 8 ust. 2 ustawy o prokuraturze, § 65 ust. 1 i 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 marca 2010 r. – Regulamin wewnętrznego urzędowania powszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury (Dz. U. z 2014 r. poz. 144; dalej: regulamin z 2010 r.) oraz § 21 ust. 1 i 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 11 września 2014 r. – Regulamin wewnętrznego urzędowania powszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury (Dz. U. poz. 1218; dalej: regulamin z 2014 r.) „w zakresie, w jakim dopuszcza możliwość zarządzenia przez przełożonego pełnienia przez wyznaczonych prokuratorów dyżurów w dni ustawowo wolne od pracy”, z art. 66 w związku art. 47, art. 24, art. 31, art. 32 ust. 1, art. 33 oraz art. 92 ust. 2 Konstytucji.

Skarga konstytucyjna została wniesiona w związku z następującą sprawą. Skarżący wystąpił do sądu z powództwem o zapłatę wynagrodzenia należnego mu – jego zdaniem – za pracę w godzinach nadliczbowych. Sąd Rejonowy w Łomży, wyrokiem z 28 kwietnia 2014 r. (sygn. akt IV P 96/13), oddalił powództwo. W uzasadnieniu orzeczenia sąd podkreślił, że regulacja zadaniowego czasu pracy prokuratora różni się od regulacji zadaniowego czasu pracy wynikającej z Kodeksu pracy, co ma potwierdzenie szczególnie w (zaskarżonym) art. 46 ustawy o prokuraturze. Sąd zauważył także, że prokuratorzy uczestniczą w sprawowaniu władzy publicznej i wobec nich stosuje się zasadę kompensowania pracy ponadnormatywnej czasem wolnym od pracy. Sąd Okręgowy w Łomży, wyrokiem z 11 września 2014 r. (sygn. akt III Pa 23/14), oddalił apelację od wyroku sądu I instancji, podtrzymawszy w całości argumentację zaprezentowaną w kontrolowanym orzeczeniu.

Uzasadniając zarzuty niekonstytucyjności, skarżący wskazał, że w jego sprawie doszło do ograniczenia prawa do zapewnienia mu bezpiecznych i higienicznych warunków pracy, a z powodu braku określenia maksymalnych norm czasu pracy – mogło dojść do powstania uszczerbku na jego zdrowiu. Skarżący odniósł się do postanowień zakwestionowanych regulaminów i stwierdził, że wkraczają one w materię ustawową (czas pracy), z tego też względu powinny być uznane za niezgodne z Konstytucją.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Na podstawie art. 138 w zw. z art. 139 ustawy z dnia 25 czerwca 2015 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. poz. 1064; dalej: ustawa o TK z 2015 r.) z dniem 30 sierpnia 2015 r. utraciła moc ustawa z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Zgodnie z art. 134 pkt 1 ustawy o TK z 2015 r. w sprawach wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie ustawy w postępowaniu przed Trybunałem w zakresie dotyczącym wstępnego rozpoznania stosuje się przepisy dotychczasowe, tzn. przepisy ustawy o TK. Rozpatrywana skarga konstytucyjna została wniesiona przed dniem wejścia w życie ustawy o TK z 2015 r., dlatego do jej wstępnej kontroli zastosowanie mają przepisy ustawy o TK.

Zarzuty sformułowane w skardze konstytucyjnej można rozpoznać merytorycznie jedynie wówczas, gdy zostały spełnione przesłanki zawarte w art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz w o TK. Przedmiotem kontroli w trybie skargi konstytucyjnej może być tylko ten przepis ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego ostatecznie rozstrzygnięto o konstytucyjnych wolnościach lub prawach przysługujących skarżącemu. W rozpatrywanej sprawie spełnienie tej przesłanki dopuszczalności skargi konstytucyjnej można stwierdzić jedynie w odniesieniu do art. 46 ustawy o prokuraturze, gdyż ten przepis miał wpływ na sytuację prawną skarżącego. Potwierdza to treść orzeczeń sądowych wydanych w jego sprawie.

Zakwestionowany w skardze art. 8 ust. 2 ustawy o prokuraturze, który stanowi, że prokurator jest obowiązany wykonywać zarządzenia, wytyczne i polecenia przełożonego prokuratora, nie dotyczy czasu pracy.

Pozostałe (tożsame treściowo) zaskarżone w skardze przepisy, tj. § 65 ust. 1 i 7 regulaminu z 2010 r. i § 21 ust. 1 i 5 regulaminu z 2014 r., dotyczące pracy w dni wolne lub po godzinach urzędowania, nie mogły wpłynąć na kształt praw podmiotowych, których ochrony skarżący domaga się w rozpatrywanej skardze konstytucyjnej, gdyż w orzeczeniach, w związku z którymi skarżący wniósł skargę konstytucyjną, nie rozstrzygano o obowiązku pełnienia przez skarżącego dyżurów w dni wolne od pracy albo w godzinach nadliczbowych.

Ponadto Trybunał podnosi, że kontrola konstytucyjności przepisów regulaminów jest zbędna, gdyż ewentualne stwierdzenie niekonstytucyjności art. 46 ustawy o prokuraturze będzie wiązało się z koniecznością zmiany regulaminu z 2014 r.

Wziąwszy powyższe pod uwagę, Trybunał Konstytucyjny – na podstawie art. 47 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o TK – odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu w części dotyczącej art. 8 ust. 2 ustawy o prokuraturze, § 65 ust. 1 i 7 regulaminu z 2010 r. oraz § 21 ust. 1 i 5 regulaminu z 2014 r.

W części dotyczącej art. 46 ustawy o prokuraturze skarga konstytucyjna została przekazana do merytorycznego rozpoznania.