1. Skargą konstytucyjną z 26 lutego 2007 r. skarżący wniósł o stwierdzenie, że art. 14 ust. 2, art. 100 ust. 2 oraz art. 149 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398; dalej: ustawa o kosztach sądowych lub u.k.s.c.) naruszają: a) art. 2 Konstytucji i wyrażone w nim zasady zaufania obywatela do państwa i prawa i pewności prawa oraz zasadę sprawiedliwości społecznej, b) art. 2 w związku z art. 64 ust. 2 Konstytucji, wyrażające zakaz naruszania słusznie nabytych praw i zasady sprawiedliwości społecznej, c) art. 1 Konstytucji, wyrażający zasadę państwa prawnego, d) art. 45 ust. 1 Konstytucji, wyrażający prawo obywatela do sądu, e) art. 77 ust. 2 Konstytucji, wyrażający zakaz zamykania obywatelowi prawa do dochodzenia swych roszczeń przed sądem, f) art. 32 Konstytucji, wyrażający zasadę równości i zakaz dyskryminacji obywateli w życiu społecznym bez względu na jego przyczynę, g) art. 78 Konstytucji, wyrażający prawo do zaskarżenia orzeczeń wydanych w pierwszej instancji.

Skarga konstytucyjna została wniesiona w związku z następującym stanem faktycznym i prawnym:

W ramach sprawy o odszkodowanie toczącej się przed Sądem Okręgowym w Koszalinie, Wydziałem I Cywilnym, postanowieniem z 2 października 2002 r. przyznano skarżącemu całkowite zwolnienie od kosztów sądowych. Wyrokiem z 28 kwietnia 2006 r., po ponownym rozpoznaniu sprawy, Sąd Okręgowy w Koszalinie, Wydział I Cywilny, oddalił wniesione przez skarżącego powództwo. Apelacja skarżącego złożona od powyższego postanowienia została odrzucona postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 6 grudnia 2006 r. W uzasadnieniu orzeczenia sąd wskazał na przepisy ustawy o kosztach sądowych, wprowadzające obowiązek uiszczania opłaty podstawowej w wysokości 30 zł, także wtedy, gdy osoba, której opłata dotyczy, została zwolniona przez sąd w całości od kosztów sądowych. Nieuiszczenie tej opłaty obligowało sąd do odrzucenia wniesionego środka odwoławczego.

Uprawnienia do wniesienia skargi konstytucyjnej skarżący upatruje w naruszeniu prawa do zaskarżania decyzji wydanych w pierwszej instancji, zasady równości wobec prawa oraz zasady zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa. Wprowadzenie obowiązku uiszczenia od każdego pisma podlegającego opłacie tzw. opłaty podstawowej, w arbitralnie ustalonej wysokości i bez możliwości zbadania indywidualnej możliwości obywatela do poniesienia tej opłaty, wprowadza cenzus majątkowy uniemożliwiający określonej kategorii obywateli skorzystanie z przysługujących im praw, w tym prawa do zaskarżania orzeczeń wydanych przez sąd pierwszej instancji. Taka sytuacja prowadzi do podziału obywateli na tych, którzy posiadają środki majątkowe i mogą skorzystać z przyznanego im w Konstytucji prawa, oraz na tych, którzy ze względu na brak koniecznych ku temu środków zostali tego prawa pozbawieni. Ponadto skarżący wskazuje, że zmiana stanu prawnego nastąpiła w toku prowadzonej przez niego sprawy, w momencie, w którym został on zwolniony od kosztów sądowych. Nałożenie na skarżącego obowiązku uiszczenia opłaty podstawowej w takiej sytuacji, wynikające bezpośrednio z art. 149 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych, stanowi w jego ocenie naruszenie zasady ochrony praw słusznie nabytych oraz podważa zaufanie obywateli do państwa i stanowionego przez nie prawa.

2. W odpowiedzi na zarządzenie sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 16 kwietnia 2007 r. o uzupełnieniu braku formalnego skargi konstytucyjnej przez określenie, w jaki sposób art. 100 ust. 2 i art. 149 ust. 2 u.k.s.c., wpływając na treść rozstrzygnięcia wskazanego w skardze jako ostateczne, doprowadziły do naruszenia wskazanych w skardze konstytucyjnych praw i wolności, pismem z 23 kwietnia 2007 r., skarżący zmodyfikował treść skargi konstytucyjnej. Cofnął zarzuty związane z naruszeniem przez art. 100 ust. 2 i art. 149 ust. 1 i 2 u.k.s.c. następujących postanowień Konstytucji: art. 45 ust. 1, art. 32 (w części odnoszącej się do zakazu dyskryminacji), art. 64 ust. 2 i art. 77 ust. 2. W odniesieniu do tych przepisów, skargę oparł jedynie na zarzutach naruszenia art. 2, art. 32 i art. 78 Konstytucji. W pozostałym zakresie skarga konstytucyjna nie została zmodyfikowana.

3. Postanowieniem z 23 października 2007 r. (sygn. Ts 52/07) Trybunał Konstytucyjny postanowił odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej w zakresie art. 149 ust. 2 ustawy o kosztach sądowych, ze względu na to, że zaskarżony przepis nie stanowił podstawy ostatecznego orzeczenia.

4. Rzecznik Praw Obywatelskich zgłosił swój udział w postępowaniu, wnosząc, że art. 14 ust. 2 oraz art. 100 ust. 2 zdanie drugie ustawy o kosztach sądowych są niezgodne z art. 45 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 i art. 2 Konstytucji. Uzasadnienie stanowiska było identyczne jak w sprawie o sygn. SK 33/07, do której Rzecznik również przystąpił.

5. Marszałek Sejmu w piśmie z 16 maja 2008 r. wniósł o stwierdzenie, że art. 14 ust. 2 i art. 100 ust. 2 u.k.s.c., w brzmieniu obowiązującym przed 10 marca 2007 r., są niezgodne z art. 32, art. 45 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 i art. 2 oraz art. 78 Konstytucji oraz że art. 149 ust. 1 u.k.s.c. jest zgodny z art. 2, art. 32 oraz art. 78 Konstytucji.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

1. Zakres zaskarżenia i konsekwencje dla postępowania wynikające ze sprawy o sygn. SK 33/07.

1.1 Ze względu na częściowe cofnięcie zarzutów przez skarżącego i postanowienie Trybunału z 23 października 2007 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej w zakresie art. 149 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398; dalej: ustawa o kosztach sądowych lub u.k.s.c.), niezbędne jest ścisłe określenie zakresu zaskarżenia. Biorąc pod uwagę wskazane okoliczności, można przyjąć, że skarga konstytucyjna dotyczy niezgodności:

1) art. 14 ust. 2 u.k.s.c. z art. 1, art. 2, art. 2 w związku z art. 64 ust. 2, art. 32, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2 oraz art. 78 Konstytucji,

2) art. 100 ust. 2 u.k.s.c. z art. 2, art. 32 ust. 1 i art. 78 Konstytucji,

3) art. 149 ust. 1 u.k.s.c. z art. 2, art. 32 ust. 1 i art. 78 Konstytucji.

Podstawowe znaczenie dla niniejszego postępowania ma rozstrzygnięcie Trybunału Konstytucyjnego w sprawie o sygn. SK 33/07 (z 17 listopada 2008 r., OTK ZU nr 9/A/2008, poz. 154).

1.2. W sprawie o sygn. SK 33/07 Trybunał orzekł między innymi, że „Art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (…), w brzmieniu obowiązującym przed wejściem w życie ustawy z dnia 14 grudnia 2006 r. o zmianie ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2007 r. Nr 21, poz. 123) i art. 100 ust. 2 ustawy z 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, w brzmieniu obowiązującym przed wejściem w życie ustawy z 14 grudnia 2006 r. o zmianie ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, są zgodne z art. 2, art. 31 ust. 3, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2 i art. 78 Konstytucji”.

W postanowieniu z 16 grudnia 2008 r. (sygn. P 4/07, OTK ZU nr 10/A/2008, poz. 191), Trybunał na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) umorzył postępowanie dotyczące badania zgodności art. 14 ust. 2 u.k.s.c. z art. 45 ust. 1 w związku z art. 2, art. 32 ust. 2 i art. 176 ust. 1 Konstytucji ze względu na zbędność wydania wyroku. Postanowienie w sprawie o sygn. P 4/07 ma znaczenie dla rozpatrywanej sprawy, gdyż Trybunał Konstytucyjny umorzył postępowanie w zakresie badania konstytucyjności art. 14 ust. 2 u.k.s.c. (przepisu zaskarżonego w rozpatrywanej sprawie) pomimo dodatkowych, innych wzorców kontroli wskazanych w pytaniu prawnym przez sąd.

1.3. Należy także wskazać, że dwa spośród zaskarżonych przepisów – tj. art. 14 ust. 2 i art. 100 ust. 2 u.k.s.c. uległy modyfikacji. Z dniem 10 marca 2007 r. art. 14 ust. 2 u.k.s.c. został uchylony przez art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 grudnia 2006 r. o zmianie ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2007 r. Nr 21, poz. 123; dalej: ustawa zmieniająca z 14 grudnia 2006 r.), zaś art. 100 ust. 2 został zmieniony przez art. 1 pkt 17 ustawy zmieniającej z 14 grudnia 2006 r. Ze względu na treść art. 39 ust. 3 ustawy o TK, utrata mocy obowiązującej przepisu przed wydaniem orzeczenia przez Trybunał nie obliguje TK w tym zakresie do umorzenia postępowania na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 3 („jeżeli akt normatywny w zakwestionowanym zakresie utracił moc obowiązującą przed wydaniem orzeczenia przez Trybunał”), jeżeli wydanie orzeczenia o akcie normatywnym, który utracił moc obowiązującą, jest konieczne dla ochrony konstytucyjnych wolności i praw. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, w analizowanym wypadku podstawą umorzenia postępowania jest nie art. 39 ust. 1 pkt 3 ustawy o TK, lecz art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK.

2. Treść zaskarżonych przepisów.

2.1. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, w niniejszej sprawie nie ma potrzeby szczegółowego omówienia ratio legis ustawy z 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych i ustawy o zmianie tej ustawy, ani przedstawiania istoty kosztów sądowych, opłat sądowych czy też opłaty podstawowej. Kwestie te zostały bowiem scharakteryzowane w uzasadnieniu orzeczenia w sprawie o sygn. SK 33/07. Należy zatem tylko wskazać treść zakwestionowanych w skardze przepisów.

Zakwestionowany art. 14 ust. 2 u.k.s.c. został wprowadzony do porządku prawnego ustawą z 28 lipca 2005 r., z mocą obowiązującą od 2 marca 2006 r. (na podstawie art. 151 u.k.s.c.), a 10 marca 2007 r. został uchylony przez art. 1 pkt 1 ustawy zmieniającej z 14 grudnia 2006 r. W czasie obowiązywania zaskarżony przepis miał następujące brzmienie: „Opłatę podstawową pobiera się także od podlegających opłacie pism, o których mowa w art. 3 ust. 2, wnoszonych przez stronę zwolnioną od kosztów sądowych przez sąd, chyba że ustawa stanowi inaczej”. Zgodnie zaś ze wskazanym w kwestionowanym przepisie art. 3 ust. 2 u.k.s.c.: „Opłacie podlegają w szczególności następujące pisma:

1) pozew i pozew wzajemny;

2) apelacja i zażalenie;

3) skarga kasacyjna i skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia;

4) sprzeciw od wyroku zaocznego;

5) zarzuty od nakazu zapłaty;

6) interwencja główna i uboczna;

7) wniosek:

a) o wszczęcie postępowania nieprocesowego,

b) o ogłoszenie upadłości,

c) o wpis i wykreślenie w księdze wieczystej,

d) o wpis w Krajowym Rejestrze Sądowym i w rejestrze zastawów oraz o zmianę i wykreślenie tych wpisów;

8) skarga:

a) o wznowienie postępowania,

b) o uchylenie wyroku sądu polubownego,

c) na orzeczenie referendarza sądowego,

d) na czynności komornika;

9) odwołanie od decyzji oraz zażalenie na postanowienie Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki, Prezesa Urzędu Regulacji Telekomunikacji i Poczty, Prezesa Urzędu Transportu Kolejowego, Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji”.

2.2. Drugi z zakwestionowanych przepisów ustawy – art. 100 ust. 2 u.k.s.c., obowiązywał w następującym brzmieniu: „Sąd może zwolnić stronę od kosztów sądowych w całości. Strona, której sąd przyznał całkowite zwolnienie od kosztów sądowych, ma obowiązek uiścić opłatę podstawową, o której mowa w art. 14, od wszystkich pism podlegających opłacie, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej”. Art. 100 ust. 2 został zmieniony przez art. 1 pkt 17 ustawy zmieniającej z 14 grudnia 2006 r. z dniem 10 marca 2007 r. Aktualnie art. 100 ust. 2 u.k.s.c. obowiązuje w brzmieniu: „Sąd może zwolnić stronę od kosztów sądowych w całości. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio”. Ściśle związany z kwestionowanym przepisem ust. 1 art. 100 obowiązuje w brzmieniu: „Strona w całości zwolniona od kosztów sądowych z mocy ustawy nie uiszcza opłat sądowych i nie ponosi wydatków, które obciążają tymczasowo Skarb Państwa”. Nowa treść art. 100 ust. 2, obowiązująca od 10 marca 2007 r., wiąże się z utratą dotychczasowego znaczenia opłaty podstawowej i jej marginalizacją (po uchyleniu ust. 2 art. 14 ustawy). Opłata podstawowa ma obecnie w istocie charakter opłaty stałej, pobieranej w sytuacjach wyjątkowych (zob. art. 14 ust. 1).

2.3. Trzeci z zaskarżonych przepisów to typowy przepis przejściowy. Określa zakres obowiązywania dotychczasowych przepisów o kosztach w stosunku do toczących się postępowań sądowych. Zgodnie z art. 149 ust. 1 u.k.s.c. „W sprawach wszczętych przed dniem wejścia w życie ustawy stosuje się, do czasu zakończenia postępowania w danej instancji, dotychczasowe przepisy o kosztach sądowych”.

3. Podstawy umorzenia postępowania.

3.1. Kwestionowane przez skarżącego przepisy – art. 14 ust. 2 i art. 100 ust. 2 u.k.s.c. – były już przedmiotem rozważań Trybunału Konstytucyjnego w kontekście niektórych wzorców konstytucyjnych, które powołane zostały w niniejszej skardze konstytucyjnej. Wyrokiem z 17 listopada 2008 r. (sygn. SK 33/07) Trybunał orzekł między innymi, że art. 14 ust. 2 u.k.s.c. i art. 100 ust. 2 u.k.s.c., w brzmieniu obowiązującym przed wejściem w życie ustawy zmieniającej z 14 grudnia 2006 r., są zgodne z art. 2, art. 31 ust. 3, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2 i art. 78 Konstytucji.

Rozstrzygnięcie w sprawie o sygn. SK 33/07 ma istotne znaczenie dla niniejszego postępowania. Zgodnie z art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK Trybunał umarza postępowanie, jeżeli wydanie orzeczenia jest zbędne lub niedopuszczalne. W wypadku wystąpienia jedynie tożsamości przedmiotowej, a więc, gdy kwestia konstytucyjności przepisu została ostatecznie rozstrzygnięta, zachodzi przesłanka ne bis in idem prowadząca do uznania orzekania za zbędne (por. postanowienia TK z: 3 października 2001 r., sygn. SK 3/01, OTK ZU nr 7/2001, poz. 218 i 25 lutego 2004 r., sygn. K 35/03, OTK ZU nr 2/A/2004, poz. 15). W sprawie o sygn. U. 6/00 (z 26 czerwca 2001 r., OTK ZU nr 5/2001, poz. 122) Trybunał Konstytucyjny wskazał, że pojęcie „zbędny” w języku ogólnym oznacza „zbyteczny”, „niepotrzebny”, nieużyteczny”, „niekonieczny”. Pojęcie to wyraża więc ocenę i wybór rozstrzygnięcia Trybunału Konstytucyjnego w kategoriach pragmatycznych.

Mając na uwadze zaistnienie przesłanki ne bis in idem, w związku z wyrokiem z 17 listopada 2008 r. (sygn. SK 33/07), postępowanie w sprawie skargi Stanisława Kmiecika, w zakresie badania zgodności art. 14 ust. 2 u.k.s.c. z art. 2, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2 i art. 78 Konstytucji oraz art. 100 ust. 2 u.k.s.c. z art. 2 i art. 78 Konstytucji, należało umorzyć ze względu na zbędność orzekania, gdyż kwestionowane przepisy, a także wzorce kontroli są w obu sprawach tożsame.

3.2. W odniesieniu do art. 100 ust. 2 u.k.s.c. można przyjąć, że w wyniku modyfikacji skargi konstytucyjnej, skarżący oparł skargę na zarzutach naruszenia przez wskazany przepis art. 2, art. 32 ust. 1 i art. 78 Konstytucji. Ze względu na to, że przepis ten był już przedmiotem kontroli w kontekście art. 2 i art. 78 Konstytucji w sprawie o sygn. SK 33/07 i w tym zakresie Trybunał umorzył postępowanie ze względu na zbędność wydania orzeczenia, do rozpatrzenia pozostał jedynie zarzut naruszenia przez art. 100 ust. 2 u.k.s.c. art. 32 ust. 1 Konstytucji. Jest to bowiem nowy (niewskazany we wcześniejszej sprawie) wzorzec kontroli, który wyraża zasadę równości wobec prawa. Zgodnie z tym postanowieniem Konstytucji, wszyscy są wobec prawa równi i wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne. Wzorzec kontroli zawarty w art. 32 ust. 1 został wskazany w skardze konstytucyjnej w kontekście innych postanowień Konstytucji, wyrażających konstytucyjne prawa podmiotowe. Badanie zgodności kwestionowanego przepisu z innymi wzorcami nie było jednak możliwe ze względu na konieczność umorzenia postępowania w tym zakresie, także w ramach niniejszej skargi konstytucyjnej art. 32 ust. 1 Konstytucji nie może być samodzielnym wzorcem kontroli, więc Trybunał Konstytucyjny postanowił również w tym zakresie umorzyć postępowanie. Postępowanie zostało umorzone w tym zakresie nie ze względu na zbędność wydania orzeczenia, ale ze względu na niedopuszczalność wydania orzeczenia. Prawo do równego traktowania ma bowiem charakter niejako prawa „drugiego stopnia” („metaprawa”), tzn. przysługuje ono w związku z konkretnymi normami prawnymi lub innymi działaniami organów władzy publicznej, a nie w oderwaniu od nich – niejako „samoistnie”. Jeżeli te normy lub działania nie mają odniesienia do konkretnych określonych w Konstytucji wolności i praw, samoistne (tzn. bez dodatkowych wzorców konstytucyjnych) wskazanie prawa do równego traktowania (art. 32 ust. 1 Konstytucji) nie ma charakteru prawa konstytucyjnego. To sprawia, że nie może ono być chronione za pomocą skargi konstytucyjnej (por. postanowienie TK z 24 października 2001 r., sygn. SK 10/01, OTK ZU 7/2001, poz. 225). Kierując się przytoczoną argumentacją, Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że niniejsze postępowanie zainicjowane skargą konstytucyjną, w której jedynym wzorcem kontroli pozostał art. 32 ust. 1 Konstytucji, podlega umorzeniu, ze względu na niedopuszczalność wydania wyroku.

3.3. Podobnie w odniesieniu do art. 14 ust. 2 u.k.s.c. można wskazać, iż dodatkowymi wzorcami kontroli są: art. 1 – wyrażający, zdaniem skarżącego, zasadę państwa prawnego (co, jak się wydaje, należy traktować w kategoriach oczywistej omyłki) i art. 2 w związku z art. 64 ust. 2 Konstytucji – w opinii skarżącego – wyrażające zasadę ochrony słusznie nabytych praw i zasadę sprawiedliwości społecznej.

W kontekście nowych wzorców kontroli, należy jednak zwrócić uwagę na to, że w sprawie o sygn. P 4/07, Trybunał po rozpoznaniu pytania prawnego Sądu Okręgowego w Krakowie, czy art. 14 ust. 2 u.k.s.c. jest zgodny między innymi z art. 32 ust. 2 Konstytucji, postanowił umorzyć postępowanie ze względu na zbędność wydania wyroku. Trybunał stwierdził wówczas, że: „(...) uprzednio dokonana, w wyroku o sygn. SK 33/07, ocena art. 14 ust. 2 u.k.s.c. w kontekście wzorców art. 45 ust. 1 w związku z art. 2 oraz art. 78 ust. 1 Konstytucji, determinuje jego ocenę także w kontekście zasady równości, w tym zakazu dyskryminacji, określonego w art. 32 ust. 2 Konstytucji. Trybunał stwierdza, że zarzuty dotyczące naruszenia przez art. 14 ust. 2 u.k.s.c. art. 32 ust. 2 Konstytucji sformułowane w pytaniu prawnym i naruszenia art. 2 Konstytucji sformułowane w skardze konstytucyjnej (sygn. SK 33/07) są tożsame, a prawa wywodzone przez pytający sąd z innych przepisów Konstytucji, są inną formą rekonstrukcji tych praw”.

W analizowanej sprawie Trybunał w pełni akceptuje ten pogląd wraz z argumentacją. Dodatkowe wzorce kontroli wskazane przez skarżącego miały bowiem charakter uzupełniający wobec wzorców podstawowych. Można także przyjąć, że zarzuty wobec kwestionowanych przepisów z przytoczeniem wzorców zawartych w art. 1 i art. 64 ust. 2 Konstytucji mają taki sam charakter. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, dodatkowe wzorce kontroli zostały powołane bez szczegółowego uzasadnienia, błędnie (zwłaszcza art. 1 Konstytucji) i bez racjonalnego związku z przedmiotem zaskarżenia.

W związku z tym badanie merytoryczne art. 14 ust. 2 i art. 100 ust. 2 u.k.s.c. w kontekście ich zgodności z nowymi wzorcami kontroli jest niepotrzebne i postępowanie w tym zakresie ulega umorzeniu ze względu na zbędność wydania wyroku.

3.4. Trzecim zaskarżonym przepisem jest art. 149 ust. 1 u.k.s.c. Skarżący wskazuje na niezgodność tego przepisu z art. 2, art. 32 ust. 1 i art. 78 Konstytucji. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, również w tym zakresie postępowanie ulega umorzeniu. Kwestionowany przepis jest bowiem regulacją przejściową, przywołaną w skardze wyłącznie w kontekście art. 14 ust. 2 i art. 100 ust. 2 u.k.s.c. Określa zasadę intertemporalną, zgodnie z którą w sprawach wszczętych przed wejściem w życie ustawy stosuje się, do czasu zakończenia postępowania w danej instancji, dotychczasowe przepisy o kosztach sądowych. Merytoryczne badanie zaskarżonego przepisu w sytuacji umorzenia postępowania pozostałych przepisów jest, zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, zbędne i podlega umorzeniu na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK.

Ze względu na powyższe okoliczności Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.