1. Zdaniem wnioskodawcy niezgodność z konstytucją kwestionowanych przepisów ustawy z 29 sierpnia 1997 r. polega na ograniczeniu prawa gminy do kształtowania transportu lokalnego na własnym terenie i przekazaniu tych uprawnień organom wykonawczym gminy oraz ograniczeniu decyzjami administracyjnymi swobody działalności gospodarczej. Natomiast niezgodność kwestionowanych przepisów rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z 5 marca 1998 r. ze wskazanymi we wniosku przepisami ustawy z 29 sierpnia 1997 r. polega na objęciu swoim zakresem również komunalnych jednostek nie posiadających osobowości prawnej (§ 1 ust. 1 pkt 1), w tym jednostek i zakładów budżetowych nie spełniających definicji “przedsiębiorcy”. Ponadto niezgodny z ustawą jest wprowadzony w rozporządzeniu obowiązek określania w zezwoleniu numerów rejestracyjnych pojazdów obsługujących daną linię.

2. W nadesłanym stanowisku Minister Transportu i Gospodarki Morskiej wyjaśnia przesłanki leżące u podstaw uregulowań zawartych w ustawie z 29 sierpnia 1997 r., które miały zracjonalizować działalność gospodarczą w dziedzinie krajowego drogowego przewozu osób i podnosi, że wnioskodawca nie wykazał na czym polega niezgodność kwestionowanych przepisów ustawy z konstytucją. Nie zgadza się również z tezą, że nastąpiło ograniczenie działalności gospodarczej; przeciwnie – twierdzi, że ustawa właśnie wprowadza racjonalną działalność gospodarczą w dziedzinie krajowego drogowego przewozu osób. Za chybione uważa także zarzuty wnioskodawcy skierowane do kwestionowanych przepisów rozporządzenia, bowiem po pierwsze, rozporządzenie wyczerpuje upoważnienie ustawowe, a po drugie, nałożone w rozporządzeniu obowiązki oparte są na postanowieniach ustawy z 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym.

3. Swoje stanowisko w kwestii zgodności kwestionowanego rozporządzenia z przepisami ustawy z 29 sierpnia 1997 r. o warunkach wykonywania krajowego drogowego przewozu osób wyraził również Prokurator Generalny. Na początku wyraża on wątpliwości co do istnienia legitymacji procesowej wnioskodawcy do występowania z wnioskami do Trybunału Konstytucyjnego. Co zaś się tyczy kwestii merytorycznych to nie widzi on podstaw do stwierdzenia niezgodności kwestionowanego rozporządzenia z podanymi przez wnioskodawcę przepisami ustawy.

4. 30 października 1998 r. do Trybunału Konstytucyjnego wpłynęło pismo procesowe Izby Gospodarczej Komunikacji Miejskiej, w którym wnioskodawca cofa swój wniosek złożony 21 kwietnia 1998 r. z uwagi na satysfakcjonującą go nowelizację kwestionowanej ustawy.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Niezależnie od rozpatrzenia zasygnalizowanej przez Prokuratora Generalnego wątpliwości co do istnienia legitymacji wnioskodawcy do występowania z wnioskami do Trybunału Konstytucyjnego o zbadanie konstytucyjności prawa, stwierdzić należy, że cofnięcie uprzednio złożonego wniosku wywołuje konkretne skutki procesowe.

Stosownie bowiem do art. 39 ust. 1 pkt 2 Trybunał Konstytucyjny umarza na posiedzeniu niejawnym postępowanie na skutek cofnięcia wniosku.

Z tego względu należało postąpić jak na wstępie.