W skardze konstytucyjnej z 15 kwietnia 2014 r. (data nadania) W.K. (dalej: skarżący) wystąpił o „zbadanie zgodności z Konstytucją RP faktu prowadzenia przez Agencję Bezpieczeństwa Wewnętrznego kontrolnego postępowania sprawdzającego, na podstawie ustawy [z dnia 22 stycznia 1999 r.] o ochronie informacji niejawnych [Dz. U. z 2005 r. Nr 196, poz. 1631, ze zm.; dalej: ustawa o ochronie informacji niejawnych z 1999 r.] (…), [wobec] osob[y], która nie była zatrudniona na stanowisku związanym z ochroną informacji niejawnych ani też nie ubiegała się o dostęp do takich informacji”.

Skarga konstytucyjna została wniesiona w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 31 sierpnia 2010 r. (sygn. akt I OSK 1385/10). Orzeczeniem tym sąd oddalił skargę kasacyjną skarżącego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 6 maja 2010 r. (sygn. akt II SA/Wa 404/10) w sprawie ze skargi skarżącego na decyzję Prezesa Rady Ministrów Rzeczypospolitej Polskiej z 6 kwietnia 2009 r. (nr 22/2009) w sprawie cofnięcia poświadczenia bezpieczeństwa. Wyrok NSA został doręczony pełnomocnikowi skarżącego bez uzasadnienia (art. 48k ust. 3 w związku z art. 48ł ustawy o ochronie informacji niejawnych z 1999 r.).

W zarządzeniu z 6 maja 2014 r. (doręczonym 12 maja 2014 r.) sędzia Trybunału wezwał pełnomocnika skarżącego do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej, tj. do doręczenia: pełnomocnictwa szczególnego do sporządzenia skargi i reprezentowania skarżącego w postępowaniu przed Trybunałem, odpisu i czterech kopii ostatecznego orzeczenia oraz orzeczeń i decyzji poprzedzających jego wydanie, a także czterech kopii skargi konstytucyjnej. W dniu 16 maja 2014 r. pełnomocnik doręczył wskazane w zarządzeniu dokumenty.

Skarżący zarzucił, że orzekające w jego sprawie sądy administracyjne nie rozstrzygnęły, czy Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego (dalej: ABW) miała prawo prowadzić wobec niego kontrolne postępowanie sprawdzające. Krytycznie odniósł się do postępowania prowadzonego przez Prokuraturę Okręgową w Warszawie w sprawie przekroczenia uprawnień przez funkcjonariuszy ABW.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skarga konstytucyjna jest sformalizowanym środkiem ochrony konstytucyjnych wolności i praw. Jej merytoryczne rozpoznanie jest uzależnione od spełnienia warunków wynikających zarówno z art. 79 ust. 1 Konstytucji, jak i z art. 46-47 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Skargom konstytucyjnym niespełniającym tych warunków oraz skargom oczywiście bezzasadnym Trybunał Konstytucyjny odmawia nadania dalszego biegu.

W myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie ustawa lub inny akt normatywny, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej wydał orzeczenie o przysługujących skarżącemu wolnościach lub prawach konstytucyjnych. W trybie skargi konstytucyjnej Trybunał orzeka zatem wyłącznie w sprawie zgodności z Konstytucją przepisów prawa, mając na celu wyeliminowanie z systemu prawnego przepisów z nią niezgodnych.

We wniesionej skardze konstytucyjnej zarzut niekonstytucyjności nie został postawiony względem aktu normatywnego stanowiącego podstawę ostatecznego rozstrzygnięcia. Skarżący zażądał natomiast od Trybunału „wydania jednoznacznej oceny prawnej, czy ABW działała wobec [skarżącego] zgodnie z przepisami Konstytucji”. Jak bowiem twierdzi skarżący, „Naczelny Sąd Administracyjny uchylił się (…) od oceny istotnej społecznie sprawy, w sytuacji, gdy był zobowiązany do wydania w tej sprawie jasnej wykładni prawa”. Skarżący sformułował także zarzuty odnoszące się do prowadzonego przez Prokuraturę Okręgową w Warszawie postępowania w sprawie przekroczenia uprawnień przez funkcjonariuszy ABW.

Zważywszy na powyższe, Trybunał stwierdza, że rozpatrywana skarga jest w istocie skargą na stosowanie prawa, a stosowanie prawa przez sądy nie podlega kognicji Trybunału Konstytucyjnego (zob. wyrok TK z 21 grudnia 2004 r., SK 19/03, OTK ZU nr 11/A/2004, poz. 118).

Wniesiona skarga nie spełnia zatem podstawowego warunku przekazania jej do merytorycznej oceny, dlatego – na podstawie art. 49 w związku z art. 39 ust. 1 pkt 1 in fine ustawy o TK – należało odmówić nadania jej dalszego biegu.

Niezależnie od powyższego Trybunał Konstytucyjny zwraca uwagę, że zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy o TK skarżący może wnieść skargę po wyczerpaniu drogi prawnej, o ile droga ta jest przewidziana, w ciągu trzech miesięcy od doręczenia mu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. Tego warunku w rozpatrywanej sprawie skarżący także nie spełnił.

Skarżący wiąże naruszenie swych konstytucyjnych praw z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 31 sierpnia 2010 r. (sygn. akt I OSK 1385/10). Skargę konstytucyjną wniósł jednak dopiero 15 kwietnia 2014 r. (data nadania), a zatem ze znacznym przekroczeniem terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o TK.

Powyższa okoliczność jest – zgodnie z art. 49 w związku z art. 46 ust. 1 ustawy o TK – kolejną samoistną przesłanką odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Z tych względów Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.