1. W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 17 maja 2021 r. (data nadania) A.B. (dalej: skarżący), reprezentowany przez pełnomocnika z urzędu, wystąpił o zbadanie zgodności:

1) art. 118 § 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2020 r. poz. 1575, ze zm.; dalej: k.p.c.) w związku z art. 89 w związku z art. 88 § 1 w związku z art. 81a § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. z 2020 r. poz. 30, ze zm.; dalej: k.p.k.) „rozumiany w ten sposób, że w przypadku złożenia wniosku o zmianę pełnomocnika z urzędu w postępowaniu karnym przesłanką złożenia takiego wniosku jest istnienie ważnych przyczyn”, z art. 45 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 2 w związku z art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

2) art. 81 § 2 w związku z art. 88 § 1 k.p.k. „w zakresie zwrotu «(…) uzasadniony (…)» odnoszącego się do przypadku złożenia wniosku o zmianę pełnomocnika z urzędu w postępowaniu karnym”, z art. 45 ust. 1 w związku z art. 32 ust. 1 Konstytucji.

2. Postanowieniem z 22 marca 2022 r. Trybunał Konstytucyjny nadał dalszy bieg skardze konstytucyjnej w sprawie zgodności art. 81 § 2 w związku z art. 88 § 1 k.p.k. „w zakresie zwrotu «(…) uzasadniony (…)» odnoszącego się do przypadku złożenia wniosku o zmianę pełnomocnika z urzędu w postępowaniu karnym”, z art. 45 ust. 1 w związku z art. 32 ust. 1 Konstytucji. W pozostałym zakresie, na podstawie art. 61 ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 30 listopada 2016 r. o organizacji i trybie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym (Dz. U. z 2019 r. poz. 2393; dalej: u.o.t.p.TK) odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Trybunał Konstytucyjny uznał, że przedstawianą w skardze argumentacją skarżący podważał prawidłowość zastosowania art. 118 § 3 k.p.c. w postępowaniu karnym z mocy art. 89 k.p.k. przez orzekający w jego sprawie Sąd Rejonowy w Ż. Wydział II Karny. Biorąc pod uwagę, że Trybunał Konstytucyjny nie ma kompetencji do kontroli prawidłowości postępowania sądu orzekającego w sprawie oraz słuszności zastosowania przez niego wskazanych w skardze przepisów, Trybunał uznał, że takie sformułowanie zarzutów uzasadniało odmowę nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

3. W zażaleniu złożonym 11 kwietnia 2022 r. (data nadania) zaskarżono punkt 2 sentencji postanowienia Trybunału Konstytucyjnego z 22 marca 2022 r., zarzucając naruszenie art. 64 ust. 4 pkt 1 u.o.t.p.TK poprzez odmowę nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej w pozostałym zakresie w sytuacji, w której brak było do tego podstaw prawnych. Skarga konstytucyjna spełnia wymogi określone w ustawie, ponieważ wskazano w niej przepisy prawa, które, zdaniem skarżącego, są niezgodne z Konstytucją. Zakwestionowano art. 118 § 3 k.p.c. w związku z art. 89 w związku z art. 88 § 1 w związku z art. 81a § 1 k.p.k., wskazując na jego niezgodność z art. 45 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 2 w związku z art. 32 ust. 1 Konstytucji w określonym rozumieniu: „w przypadku złożenia wniosku o zmianę pełnomocnika z urzędu w postępowaniu karnym przesłanką złożenia takiego wniosku jest istnienie ważnych przyczyn”. W uzasadnieniu zażalenia skarżący ponowił argumenty podniesione uprzednio w skardze konstytucyjnej, wskazujące na nieprawidłowe zastosowanie przez orzekający w jego sprawie Sąd Rejonowy w Ż. Wydział II Karny powołanych wyżej przepisów, wskutek czego doszło do naruszenia jego konstytucyjnych praw.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

1. Zgodnie z art. 61 ust. 5 ustawy z dnia 30 listopada 2016 r. o organizacji i trybie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym (Dz. U. z 2019 r. poz. 2393, dalej: u.o.t.p.TK), skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.

Na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy w wydanym postanowieniu prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Znaczy to, że Trybunał analizuje zarzuty zażalenia, które mogą podważyć trafność ustaleń i ocen przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.

2. Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że zaskarżone postanowienie z 22 marca 2022 r. o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu w pozostałym zakresie (punkt 2 sentencji postanowienia) jest prawidłowe, a skarżący nie podważył w zażaleniu jego podstaw.

Trybunał Konstytucyjny podzielił pogląd wyrażony w zaskarżonym postanowieniu, zgodnie z którym podniesiony w skardze zarzut dotyczył nieodpowiedniego – zdaniem skarżącego – zastosowania przez orzekający w jego sprawie Sąd Rejonowy w Ż. kwestionowanego art. 118 § 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2020 r. poz. 1575, ze zm.) w związku z art. 89 w związku z art. 88 § 1 w związku z art. 81a § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. z 2020 r. poz. 30, ze zm.). W związku z tym Trybunał prawidłowo uznał, że rozpoznawana skarga konstytucyjna nie spełniła przesłanek warunkujących nadanie jej dalszego biegu, ponieważ kontrola stosowania prawa przez sądy pozostaje poza kognicją Trybunału Konstytucyjnego.

Jak wskazano powyżej, podniesione w zażaleniu zarzuty i argumenty powinny wskazywać na nieprawidłowości, które – zdaniem skarżącego – występują w zaskarżonym orzeczeniu. Rozpoznając zażalenie, Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że nie spełnia ono powyższego warunku. Stanowisko przedstawione w uzasadnieniu zażalenia nie dostarcza argumentów podważających przesłankę odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, wskazaną w zaskarżonym postanowieniu. Skarżący skoncentrował się na uzasadnieniu, że jego intencją było uzyskanie wyroku interpretacyjnego i wykazaniu, że wydawanie takich wyroków przez Trybunał – w świetle jego orzecznictwa – jest dopuszczalne. Ponadto powtórzył w uzasadnieniu zażalenia argumentację zawartą w skardze konstytucyjnej, potwierdzając, że przedmiotem skargi był negatywnie oceniany sposób zastosowania zaskarżonych przepisów przez orzekający w jego sprawie sąd. Nie wykazał przy tym, że takie rozumienie zakwestionowanej normy ma charakter utrwalony i powszechny, a tylko po spełnieniu takich warunków Trybunał może kontrolować zgodność z Konstytucją stosowania prawa przez sądy i inne organy. Treść zażalenia stanowi zatem ponowne uzasadnienie stanowiska już wyrażonego w skardze konstytucyjnej i rozpoznanego przez Trybunał. Znaczy to, że nie doszło do wymaganego w świetle instytucji zażalenia podważenia ustaleń przedstawionych w kwestionowanym postanowieniu.

W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 17 maja 2021 r. (data nadania) A.B. (dalej: skarżący), reprezentowany przez pełnomocnika z urzędu, wystąpił z żądaniem przytoczonym na tle następującego stanu faktycznego.

1. Wnioskiem z 3 lipca 2020 r., skierowanym do Prezesa Sądu Rejonowego w Ż., skarżący wystąpił o zmianę pełnomocnika z urzędu wyznaczonego w sprawie o sygn. akt […]. W uzasadnieniu wskazał, że wyznaczony pełnomocnik nie kontaktował się z nim w żadnej sprawie i jedynie „biernie statystuje we wszystkich sprawach, do których został wyznaczony z urzędu”.

2. Zarządzeniem z 4 sierpnia 2020 r. (sygn. akt […]) upoważniony Sędzia Wydziału II Karnego Sądu Rejonowego w Ż., działając w oparciu o zarządzenie Prezesa Sądu Rejonowego w Ż. nr 30/03 z 29 października 2003 r., na podstawie art. 81 § 2 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. z 2020 r. poz. 30, ze zm.; dalej: k.p.k.), nie uwzględnił wniosku skarżącego o zmianę pełnomocnika z urzędu. Stwierdził, że powody wskazane we wniosku nie uzasadniają zmiany, ponieważ skarżący nie wykazał, że wyznaczony pełnomocnik nie reagował na jego pisma.

Pismem z 19 sierpnia 2020 r. skarżący złożył zażalenie na wymienione powyżej zarządzenie, wnosząc o jego zmianę i wyznaczenie innego pełnomocnika z urzędu.

3. Sąd Rejonowy w Ż. Wydział II Karny (dalej: Sąd Rejonowy) postanowieniem z 27 października 2020 r. (sygn. akt […]), na podstawie art. 81 § 1a i art. 81 § 2 k.p.k., nie uwzględnił zażalenia skarżącego. W uzasadnieniu podał, że stosownie do treści art. 118 § 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2020 r. poz. 1575, ze zm.; dalej: k.p.c.), stosowanego w związku z art. 88 § 1 k.p.k., „z ważnych przyczyn adwokat lub radca prawny może wnosić o zwolnienie od obowiązku zastępowania strony w procesie. Zdaniem Sądu, wobec odmiennego w postępowaniu karnym trybu wyznaczania pełnomocników, przepis ten będzie miał zastosowanie także w przypadku wniosku złożonego przez skarżącego”. Wyjaśnił, że „podobną regulację zawiera także art. 81 § 2 k.p.k., do którego jednak art. 88 § 1 k.p.k. nie odwołuje się bezpośrednio. W ocenie Sądu wskazanych przez [skarżącego] przyczyn, powodów nie sposób uznać za uzasadnione i ważne”. Sąd uznał, że wniosek skarżącego zmierzał jedynie do przedłużenia postępowania.

4. W skardze konstytucyjnej skarżący wskazał, że Sąd Rejonowy „wydając i uzasadniając postanowienie z dnia 27 października 2020 roku, sygn. […] naruszył prawo do sądu wyrażone w art. 45 ust. 1 Konstytucji, a także prawo podmiotowe do ochrony wolności wyrażone w art. 31 ust. 2 Konstytucji i prawo podmiotowe równości wyrażone w art. 32 ust. 1 Konstytucji poprzez rozumienie normy zawartej w art. 118 § 3 k.p.c. w związku z art. 89 k.p.k., w związku z art. 88 § 1 k.p.k. w związku z art. 81a § 1 k.p.k. w ten sposób, że w przypadku złożenia wniosku o zmianę pełnomocnika z urzędu w postępowaniu karnym przesłanką złożenia takiego wniosku jest istnienie ważnych przyczyn. (…) Skoro norma prawna zawarta w art. 118 § 3 k.p.c. nie dotyczy wprost identycznej sytuacji jaka powstała w postępowaniu karnym, a więc złożenia wniosku przez pokrzywdzonego o zmianę pełnomocnika z urzędu, to w świetle art. 45 ust. 1 Konstytucji w związku z art. 31 ust. 2 Konstytucji i w związku z art. 32 ust. 1 Konstytucji brak było podstaw do przyjęcia wykładni, że w przypadku złożenia wniosku o zmianę pełnomocnika z urzędu w postępowaniu karnym przesłanką złożenia takiego wniosku jest istnienie ważnych przyczyn. Przepis prawa nie stanowi bowiem wprost, że w przypadku złożenia wniosku o zmianę pełnomocnika z urzędu w postępowaniu karnym przesłanką złożenia takiego wniosku jest istnienie ważnych przyczyn” (s. 6-7 uzasadnienia skargi konstytucyjnej). Skarżący podkreślił, że „[s]koro brak jest wyraźnej normy prawnej stanowiącej o konieczności badania wniosku pokrzywdzonego mającego pełnomocnika z urzędu o zmianę tego pełnomocnika pod kątem istnienia przesłanki ważnych przyczyn, to zbadanie w ten sposób” złożonego przez niego wniosku naruszyło wskazane w petitum skargi prawa konstytucyjne (s. 7-8 uzasadnienia skargi konstytucyjnej).

W uzasadnieniu zarzutu dotyczącego niezgodności art. 81 § 2 w związku z art. 88 § 1 k.p.k. w zakresie zwrotu „(…) uzasadniony (…)” odnoszącego się do przypadku złożenia wniosku o zmianę pełnomocnika z urzędu w postępowaniu karnym z art. 45 ust. 1 w związku z art. 32 ust. 1 Konstytucji skarżący stwierdził, że „skoro pokrzywdzony mający pełnomocnika z wyboru w postępowaniu karnym może swobodnie go zmienić i nie musi tego uzasadniać w żaden sposób, to w świetle art. 45 ust. 1 Konstytucji w związku z art. 32 ust. 1 Konstytucji brak jest podstaw do różnicowania sytuacji pokrzywdzonego mającego pełnomocnika z wyboru od pokrzywdzonego mającego pełnomocnika z urzędu. Nakładanie bowiem na pokrzywdzonego mającego pełnomocnika z urzędu dodatkowego obowiązku w postaci konieczności istnienia uzasadnionego wniosku pokrzywdzonego, podczas gdy w przypadku pokrzywdzonego mającego pełnomocnika z wyboru brak jest jakichkolwiek wymagań co do możliwości zmiany pełnomocnika prowadzi do sytuacji, w której procedura sądowa nie jest ukształtowana zgodnie z wymogami sprawiedliwości. Prowadzi to także do sytuacji, w której w podobnej sytuacji (pokrzywdzony mający pełnomocnika z wyboru i pokrzywdzony mający pełnomocnika z urzędu) podmioty uczestniczące w postępowaniu karnym traktowane są odmiennie w sposób sprzeczny z zasadą równości wyrażoną w art. 32 ust. 1 Konstytucji” (s. 9 uzasadnienia skargi konstytucyjnej).

5. Zarządzeniem Prezesa Trybunału Konstytucyjnego z 23 września 2021 r., na podstawie art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 30 listopada 2016 r. o organizacji i trybie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym (Dz. U. z 2019 r. poz. 2393), skarżący został wezwany do usunięcia braku formalnego skargi konstytucyjnej przez udokumentowanie dat (wraz z czterema kopiami) złożenia przez skarżącego wniosku o ustanowienie pełnomocnika z urzędu do wniesienia skargi konstytucyjnej oraz doręczenia pełnomocnikowi ustanowionemu z urzędu – radcy prawnemu K.B. – rozstrzygnięcia Okręgowej Izby Radców Prawnych o ustanowieniu jej pełnomocnikiem dla skarżącego.

Skarżący odniósł się do powyższego zarządzenia pismem z 5 października 2021 r. (data nadania), doręczając w załączeniu wskazane dokumenty.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

1. Stosownie do art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 30 listopada 2016 r. o organizacji i trybie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym (Dz. U. z 2019 r. poz. 2393; dalej: u.o.t.p.TK) skarga konstytucyjna podlega wstępnemu rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym. Trybunał wydaje postanowienie o nadaniu skardze konstytucyjnej dalszego biegu, gdy spełnia ona określone przez prawo wymagania.

2. Po wstępnym rozpoznaniu skargi konstytucyjnej, w części w której skarżący zakwestionował zgodność art. 81 § 2 w związku z art. 88 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. z 2020 r. poz. 30, ze zm.; dalej: k.p.k.) „w zakresie zwrotu «(…) uzasadniony (…)» odnoszącego się do przypadku złożenia wniosku o zmianę pełnomocnika z urzędu w postępowaniu karnym” z art. 45 ust. 1 w związku z art. 32 ust. 1 Konstytucji, Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że spełnia ona przesłanki nadania jej dalszego biegu (art. 61 ust. 2 u.o.t.p.TK).

Biorąc powyższe pod uwagę Trybunał Konstytucyjny postanowił, jak w punkcie 1 sentencji.

3. Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji każdy, czyje konstytucyjne wolności lub prawa zostały naruszone, ma prawo, na zasadach określonych w ustawie, wnieść skargę do Trybunału Konstytucyjnego w sprawie zgodności z Konstytucją ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o jego wolnościach lub prawach albo o jego obowiązkach określonych w Konstytucji. Zgodnie z art. 53 ust. 1 pkt 1 u.o.t.p.TK, który precyzuje jedną z zasad wnoszenia skargi konstytucyjnej, skarżący zobowiązany jest do określenia w skardze kwestionowanego przepisu ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o wolnościach lub prawach albo obowiązkach skarżącego określonych w Konstytucji i w stosunku do którego skarżący domaga się stwierdzenia niezgodności z Konstytucją. W świetle powołanej regulacji konstytucyjnej i ustawowej jedynym dopuszczalnym przedmiotem kontroli w trybie skargi konstytucyjnej może być przepis spełniający warunek o dwojakim charakterze: po pierwsze był podstawą prawną ostatecznego orzeczenia, z wydaniem którego skarżący wiąże zarzut naruszenia przysługujących mu konstytucyjnych wolności lub praw, po drugie w normatywnej treści kwestionowanego w skardze przepisu tkwiła bezpośrednia przyczyna naruszenia konstytucyjnie chronionych praw podmiotowych skarżącego. Zgodnie z powyższym skarżący w uzasadnieniu skargi musi przedstawić argumentację, która uprawdopodobni zarzut, że normatywna treść zaskarżonego przepisu stanowiła źródło naruszenia przysługujących mu konstytucyjnych wolności lub praw. Należy przez to rozumieć obowiązek wykazania zasadności przedstawionego w skardze twierdzenia o treściowej (merytorycznej) niezgodności zakwestionowanego przepisu ze wskazanymi konstytucyjnymi wzorcami kontroli. Stosownie do art. 79 ust. 1 Konstytucji w związku z art. 53 ust. 1 pkt 1 u.o.t.p.TK uzasadnienie zarzutu niekonstytucyjności zaskarżonego przepisu nie może opierać się na wykazaniu wadliwego – w ocenie skarżącego – sposobu jego zastosowania przez sąd orzekający w sprawie, w związku z którą została wniesiona skarga konstytucyjna.

Analiza argumentacji zawartej w uzasadnieniu niniejszej skargi prowadzi do wniosku, że wskazanym przez skarżącego źródłem naruszenia przysługujących mu konstytucyjnych praw nie jest normatywna treść kwestionowanych przepisów, tylko błędne „[r]ozumienie normy zawartej w art. 118 § 3 [ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego; Dz. U. z 2020 r. poz. 1575, ze zm.; dalej: k.p.c.] w związku z art. 89 k.p.k., w związku z art. 88 § 1 k.p.k. w związku z art. 81a § 1 k.p.k. w sposób przyjęty przez Sąd Rejonowy w Ż. Wydział II Karny w postanowieniu z dnia 27 października 2020 roku”, w następstwie którego „procedura sądowa nie jest ukształtowana zgodnie z wymogami sprawiedliwości, a na człowieka (…) nakładany jest obowiązek wykazywania przesłanek, których prawo wprost mu nie nakazuje” (s. 7 uzasadnienia skargi konstytucyjnej) oraz nieprawidłowa wykładnia art. 118 § 3 k.p.c. dokonana przez ten Sąd w uzasadnieniu wymienionego postanowienia. Na podstawie wskazanych wypowiedzi, zawierających negatywną ocenę stanowiska Sądu przyjętego w sprawie, skarżący powołał w uzasadnieniu skargi główny, tj. podstawowy zarzut naruszenia wymienionych w skardze praw konstytucyjnych, który został powiązany z nieprawidłowym rozpatrzeniem przez Sąd złożonego wniosku, „[s]koro brak jest wyraźnej normy prawnej stanowiącej o konieczności badania wniosku pokrzywdzonego mającego pełnomocnika z urzędu o zmianę tego pełnomocnika pod kątem istnienia przesłanki ważnych przyczyn” (s. 7-8 uzasadnienia skargi konstytucyjnej). Trybunał Konstytucyjny uznał, że przedstawianą w skardze argumentacją skarżący podważał prawidłowość zastosowania przez Sąd art. 118 § 3 k.p.c. w postępowaniu karnym z mocy art. 89 k.p.k., koncentrując uzasadnienie na wykazaniu wadliwego odniesienia przez Sąd powołanego powyżej przepisu k.p.c. do rozpatrywanej sprawy. Tak wypowiedziany w skardze konstytucyjnej zarzut nie może stanowić przedmiotu rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny, ponieważ dotyczy on stosowania, a nie stanowienia prawa. Jak wskazano na wstępie, podane w skardze konstytucyjnej naruszenie prawa wiązać należy z treścią normatywną zaskarżonego przepisu, a nie ze sposobem jego zastosowania przez orzekający w sprawie Sąd.

Zgodnie ze swoją linią orzeczniczą Trybunał Konstytucyjny, na podstawie art. 79 ust. 1 Konstytucji „nie podejmuje kontroli konstytucyjności stosowania prawa. Może więc tak się zdarzyć, że w sprawie występuje naruszenie prawa konstytucyjnego, lecz wiąże się ono nie z treścią kontrolowanego przepisu, lecz praktycznym jego zastosowaniem (interpretacja przepisów, subsumpcja, rozumowania zastosowane przez orzekający sąd itd.). W takich wypadkach Trybunał Konstytucyjny nie ma podstaw do dokonania kontroli konstytucyjności zgodnie z treścią skargi” (zob. wyrok TK z 1 lipca 2008 r., sygn. SK 40/07, OTK ZU nr 6/A/2008, poz. 101). „Skarga konstytucyjna w polskim systemie prawnym jest bowiem zawsze «skargą na przepis», a nie na jego konkretne, wadliwe zastosowanie, nawet jeśli prowadziłoby ono do niekonstytucyjnego skutku” (zob. wyrok TK z 2 czerwca 2009 r., sygn. SK 31/08, OTK ZU nr 6/A/2009, poz. 83).

Biorąc pod uwagę, że Trybunał Konstytucyjny nie posiada kompetencji do kontroli prawidłowości postępowania Sądu orzekającego w sprawie oraz słuszności zastosowania przez niego wskazanych w skardze przepisów, przyjąć należy, że takie sformułowanie zarzutów uzasadnia odmowę nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej (zob. postanowienie TK z 28 lipca 2004 r., sygn. Ts 1/04, OTK ZU nr 5/B/2004, poz. 280).

W związku z powyższym – na podstawie art. 61 ust. 4 pkt 1 u.o.t.p.TK – należało postanowić jak w punkcie 2 sentencji.

Na podstawie art. 61 ust. 5 u.o.t.p.TK skarżącemu przysługuje prawo do wniesienia zażalenia na punkt 2 postanowienia o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej w terminie 7 dni od dnia jego doręczenia.